Seyyahın Seyir Defteri
23 Aralık 2012, 11:40
Atlantik Okyanusu seyahati başlayalı 3 gün oldu. Cebelitarık boğazını geçtikten sonra okyanustaki ilk gece oldukça sakindi. Okyanusta olduğumuzu sabah uyanınca anlıyorum. Afrika kıtası açıklarında 20 metrelik bir yelkenli ile seyr halindeyiz. Ufka kadar uzanan kocaman su birikintisi, devasa boyutta fakat oldukça sakin dalga hareketleri daha önce bulunduğum Akdeniz ve Ege Denizinden oldukça farklı. Gücünün ve boyutlarının büyüklüğüne ters oranla sakin dalga hareketleri kendisine saygıyla karışık korku hissetmeme sebep oluyor. Sanki istediği an herşeyi yapacak güçte olduğunun farkında fakat yine de bize izin vererek geçmemizi sağlayacak kadar da alçakgönüllü.
Atlantik Okyanusu Seyahati
Zaman zaman çıkan rüzgarı fırsat bilerek açıyoruz yelkenleri. İkinci günümüzün akşamı akıntı kıç tarafına dönüyor. Oldukça sık ve yüksek dalgalar midemize pek iyi gelmiyor. Önce Sandrine ardından ben içimizde tuttuğumuz ne varsa döküyoruz ortaya. Sandrine yol arkadaşı Jack ile tekrar yolculuğa başlıyor. Akşam zorla birkaç parça yemek yiyerek hemen uzanmaya kaçıyorum.
Bu durumun uzaması herkesin moralini bozuyor. Sandrine durumdan hiç mutlu değil. Bir de teknedekilerin bir ara uçak bileti bakmamız gerektiğini söylemesi moral olarak bizi oldukça etkiliyor. Bundan sonra fiziksel şartlardan çok içinde bulunduğumuz durumun psikolojik şartları bizi zorlamaya başlıyor.
Uyumaya çalışırken kafamda bir sürü senaryo dolaşıyor. Acaba Kanarya adalarına vardığımızda bizimle yola devam etmek istemezler mi? Yoksa biz mi yolculuğu bitirsek? Kanarya adalarından Fas’a geçer oradan da bir şekilde Güney Amerika veya Asya’ya mı gitsek? Az biraz zorluk görünce kaçmak ne kadar doğru? Bu şartlarla ve fiziksel zorlukla onbeş gün boyunca okyanusta ne kadar dayanır veya faydalı oluruz? Gerçekten de uzun deniz yolculuğuna uygun olmadığımızı kabul mü etmeli? Bunlar ve daha birçoğu uykumun içine etmeye yetti de arttı bile. Şu andan itibaren başımıza ne gelecek, neye karar vereceğiz, ne yapacağız hiç belli değil. Oturup Sandrine’le de konuşmadık. Herkes sessizce konuşmaktan kaçıyor. Sanıyorum ki en doğru karar Kanarya adalarına vardıktan sonra hepbirlikte oturup konuşmak.
Yıllardır hep hayallerimi süsleyen Atlantik Okyanusu’nu yelkenle geçme fikrini gerçeğe dönüştürmüşken bundan yarı yolda vazgeçmek veya bunu başaramamak diye bir şeyi kabul etmek gerçekten de zor geliyor. Ne pahasına olursa olsun bu okyanus aşılmalı ve bu yolculuk bitirilmeli.
