İlk Odam Hazır – Lizardville

Ve sonunda bir odam oldu. Lizardville’in hikayesi gitgide arapsaçına dönmeye başlamıştı. Uygun boru bulamadığım sobam, nasıl monte edeceğimi anlamadığım mobilyalar, elektriksiz, ışıksız geceler, dört bir yana saçılmış irili ufaklı eşyalarımla ne yapacağımı bilemez haldeydim. Komşum Dragan’ın yardımı ile yeni yıla yepyeni bir oda ile başladım. Bundan sonrası artık kolay.

Soba Borusunda Uzmanlık Derecesi

Lizardville‘i aldığım günden beri çözüm bulmaya çalıştığım en temel konu soba borusuydu. Böyle dert olur mu demeyin, bal gibi oluyor. Evin içindeki soba eski, sapasağlam ve buradaki herkesin dediğine göre bulabileceğim en iyi sobaymış. Bir kaç arkadaşımda da benzer sobayı görmüştüm, gerçekten de kullanımı kolay ve adeta bir ejderha gibi ortalığı ısıtıyor. Bir ufak sorunu var, boru çıkışı şu an kullanılan borulara göre biraz ufak. 11 cm çapta boru kullanmak gerekiyor. Bu detayı pek önemsemedim fakat koca ülkede 11 cm çapında boruyu ara ki bulasın. Yok arkadaş, yok. Gerçekten yok. Eski standartmış, en son kimbilir ne zaman kullanılıyormuş, artık o çapta boru üreten yokmuş, falanmış, filanmış.

 Piyasada satılan soba boruları 12 – 13 cm çapında. Benim soba ve tavandaki baca deliği 11 cm çapında. Olmuyor, olamıyor, olmayacak, donacağım, yeni soba mı alacağım diye dertlenirken inşaat malzemesi satan bir dükkanda “termal ip” diye bir ürün gördüm. Sordum, soruşturdum, öğrendim ki şömine, sobalarda bulunan pencerelerin kenarlarına izolasyon amaçlı yapıştırılan bir tür dolgu ipi. Yüksek ısılara da dayanıklı. Çalışana derdimi anlatınca sobanın çıkışına bunu yapıştırıp üstüne geniş boruyu monte edebileceğimi söyledi. Derin bir nefes alma zamanı. Baca çıkışını ne yapacağım diye düşünürken gözümü kararttım ve dükkandan 12 cm çapında yeni metal baca parçası aldım. 11 cm olanı söker, bunu takarım, olur biter dedim. Öyle de oldu. Artık odunları yakıp ısınabileceğim, üstünde yemek, çay, çorba pişireceğim bir sobam var.

LizardVille İçin Yaşasın IKEA

Kutuyla eve getirdiğimiz mobilyaların montajı konulu korku dolu hikayeleri hepimiz biliyoruz. Tam da bu sebepten 2 sene önce mobilya alırken basit olmalarına dikkat etmiştim. Alengirli parçaları olmasın, 4 parçadan oluşsun, birbirine vidalayınca dursun diye diye bakarak aldığım mobilyaları eve getirince gerçekler bir kez daha suratıma çarptı. Bir masayı, yatağı kurmanın nesi zor olabilir ki? Her yanı zormuş arkadaş. İlk sorun Sırbistan’da kullanılan bağlantı elemanlarının farklı olması. Sanırım her ülkenin kendisine göre bir standartı var. Diğer sorun ise neyin nereye geleceğini, hangi parçanın nereye takılacağını kestirememem. 3 boyutlu evreni anlamakta hiç bir sıkıntım yok, asla da olmadı. Bu öyle bir durum değil, inanın bana. Öyle yapıyorum olmuyor, böyle yapıyorum olmuyor, ters çeviriyorum, o parçayı sağa, şunu sola diye diye her ihtimali deniyorum fakat sonuç hep hüsran oldu. Sonunda aldığım gibi odanın ortasında bıraktım bütün parçaları ve bağlantı elemanlarını. 2 sene böyle geçti, ta ki geçen ay komşum Dragan ile birlikte eve uğrayana kadar.

Dragan her işten anlayan, gerçek bir usta. Malzemeleri ortaya dökün size gözü kapalı ev yapsın, öyle bir usta. Anlamadığı hiç bir iş yok. Eve gidip mobilyaları gösterince gülmeye başladı. Adam haklı tabii, 2 sene olmuş daha bir çivi çakamamışım. Kutulardan birini açarken içinde ne olduğunu sordu, hatırlamıyorum dedim. Cidden hatırlamıyordum ne aldığımı. Kutudan bir parçayı çıkardığımda ne olduğunu anladı bile. Gerçek ustalık bu işte.

Parçaları döktük, gözümün önünde şu şuraya, bu buraya, burasına şunu takalım derken 1-2 saat içinde tüm mobilyaları kurmuştuk bile. Bu arada dört gözle Dragan’ı izledim ve bu garip parçaların nasıl birleştirildiğini, hangi parçanın nereye takıldığını öğrenmeye çalıştım.

Ve artık yaşayabileceğim bir odam oldu. Bir yatağım, çalışma masam, sehpam ve kapısız dolabımla sobam beni bekliyor. Böylece evde daha uzun süre kalabilirim. Bekleyen diğer işlere başlayabilirim. Hele şu kışı bir atlatalım da.