Son günlerde içimi daraltan bir konuyu sizinle paylaşmak istiyorum. Başlıkta da yazdığı gibi: Gezginlerin Çektiği En Sıkıcı Fotoğraflar!
Geçenlerde fotoğraf forumlarında dolaşırken Instagram’ın fotoğraf algımızı nasıl yerle bir ettiğine dair güzel bir yazı okudum. Meraklısı için link* yazının sonunda. Yazıyı okurken sürekli ekranıma düşen çadırdan uzatılmış ayaklar, trenden uzatılmış kafalar, göle doğru şapkasını tutan güzel kızların sırtları, ormana doğru uzatılan kuru çınar yaprağı gibi birbirinin aynısı olmasına rağmen herkesin daha önce hiç görmemiş gibi davranarak paylaştığı ve karşılıklı birbirlerini pohpohladığı fotoğraflar geldi. Bu fotoğrafları görmekten o kadar çok sıkıldım ki, çok sayıda arkadaşımı takipten çıkarmak zorunda kaldım. Üzgünüm 🙂
Birbirinin kopyası fotoğrafları gözümüze gözümüze sokan @Insta_Repeat hesabını da yukarıda bahsettiğim yazıda gördüm.
Tetiklenmek istemeyenler, hassas bünyeler bakmasın 🙂
View this post on Instagram
Bu konu sadece çadır, orman veya trenlerle sınırlı değil, maalesef. Bu moda fotoğraf akımları merkezi yerlerde de turist deneyimlerini yerle bir ediyor. Prag ziyaretinde Dans Eden Ev’e tekme savurmayan kaç kişi kaldı? Peki kimler hayatında bir kez olsun Pisa Kulesi’ni sırtlamaya çalışmadı? Görüyorsunuz ki sayımız hızla azalıyor. Aslında bu tuhaf akım, bundan uzun yıllar önce, kafası olmayan Antik Çağ heykellerine kendi kafalarını uydurmaya çalışan bir grup insan tarafından başlatılmıştı. Evet, ben de Bodrum kalesinde o pozu verdim. Zamanında gülüp eğlendik. Ama sanırım olayların bu noktaya geleceğini hayal bile edemedik.
Nedense Eyfel’i her ziyaret eden, ona bir çeşit tuzluk muamelesi yapma peşinde. Tuhaf olan, fotoğrafların birçoğunda açı bile tamı tamına aynı. Yani yaratıcılık için puanım 10 üzerinden -5. Kimse de “Önünde yemyeşil alan var, şuracıkta azıcık oturup keyif yapalım.” demiyor sanki. Bu fotoğrafların çekilme kısmının çok eğlenceli olduğunu kabul edebilirim. Bunu yeni bir fikirmiş gibi paylaşanlara, gerçekten gerek var mıydı diye sormak istiyorum.
Henüz, Louvre Müzesi’nin cam piramidinin tepesine parmak batırma ya da Büyük Gize Sfenksi ile öpüşme akımları devam ediyor olsa da bazı sıkıcı fotoğraf karelerini, tarihin tozlu sayfalarına gömmüş olmanın mutluluğunu taşıyorum. Güneşi kollarıyla oluşturdukları yamuk kalbin içine oturtamayan mı dersin, her gördüğü heykelle aynı pozu vermeye çalışan mı, sevgilisinin eline yapışıp bir yandan gitmesin diye yalvarırken diğer yandan deklanşöre basan mı… Neyse ki artık bunlar eskide kaldı.
Kim neyi nasıl fotoğraflamak isterse o şekilde fotoğraflamakta özgür elbette. Ancak bilinsin isterim ki; Pisa Kulesini düzeltmeye çalışırken çekilen ve hunharca paylaşılan onlarca sıkıcı fotoğraf, internette her an karşımıza çıkanlardan pek de farklı değil. Hobi olarak, eğlenmek için çekin tabii ki fakat bu seyahat fotoğraflarını telefonunuzun arşivinde saklamaya çalışın. Sosyal medyada aynısından 10 milyon tane olan fotoğrafı paylaşmanıza gerek yok.
Ayrıca teknolojinin bugün geldiği noktada, o pozu evde de verseniz bir iki hokus pokusla Pisa görseline monte edebilirsiniz. Hatta çoğu zaman orjinalinden bile güzel olabilir.
Bu arada, hokus pokus demişken; Harry Potter hayranlarının King’s Cross tren istasyonunda o meşhur peronda verdikleri büyü yapma pozlarını ya da sizi Madrid’in ışıltısından kilometrelerce uzağa gitmeye zorlayacak Game Of Thrones efsanelerinden olan Tower of Joy önünde vereceğiniz savaş pozlarını bu listenin dışında tutuyor ve onları bir nevi hayran turizminin cilveleri olarak kabul ediyorum.
Kısa ve öz bir yazı olmuş. Eleştirinin sıradan insanlara yöneltildiğini düşündüğümde şu kanıya varıyorum: Sosyal ispat devrinde, kısacık özgür zamanlarında, saatlerce düşünülüp bulunacak fikirlerdense konfor alanında görsel üretmek insanlara daha kolay geliyor olabilir. Fenomen diye tabir edilen tipler de içerikten ziyade etkileşime odaklandıkları için klişe girdabından çıkamıyorlar. Bence, işi bilen fotoğrafçıların klişe üretmeleri, bu tip fotoğrafların kalitesini artıracaktır. Fakat onlar da başka şeylerle meşguller gibi geliyor bana 🙂